در ابتدای مراسم معاون فرهنگی بسیج دانشجویی حاتمی‌کیا را کارگردان دوست‌داشتنی سینمای ایران خطاب کرد و در ادامه سیدابوالفضل کاظمی، فرمانده پیشکسوت جنگ و همرزم شهید چمران در غائله پاوه گفت: هر چند ۳۵ سال از این واقعه گذشته اما نمی‌دانم چرا هیچ‌وقت کسی جز حاتمی‌کیا همت نکرد فیلمی درباره آن بسازد. ما جانبازان و رزمندگان دفاع‌مقدس دعا می‌کنیم خداوند به امثال حاتمی‌کیا کمک کند بلکه از سرداران بزرگ جنگ چون احمد متوسلیان و داوود کریمی هم روایت داشته باشد.نویسنده کتاب «کوچه نقاش‌ها» با اشاره به حرکت مریلا زارعی پس از دریافت سیمرغ بلورین بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم فجر گفت: از عمل مردانه مریلا زارعی تشکر می‌کنم که شرف داشت و بدون داشتن واهمه خطاب به تماشاگران سالن گفت برای او دست نزنند و این تشویق را نثار مادرانی کنند که 8سال فرزندان خود را به جنگ و دفاع‌مقدس فرستادند اما شاهد بازگشت آنها نبودند. اگر همین صفت خانم زارعی در مردان ما هم بود، در حال حاضر چنین وضعیتی نداشتیم. حسین بزرگی فرمانده پیشکسوت دفاع‌مقدس و جانباز شیمیایی دیگر سخنران این مراسم بود که با اشاره به خاطره‌ای از حضور کنار شهید اصغر وصالی و نحوه شهادت او گفت: چ فیلم بسیار زیبایی بود که فقط گوشه‌ای از مردانگی اصغر وصالی را نشان داد.
نوبت به حاتمی‌کیا که رسید، ابتدا از رفتار بی‌سابقه خود در حضور فعال در محافل سینمایی گفت و افزود: نسبت کاری که ما درباره جنگ انجام داده‌ایم به بزرگی این حماسه بسیار کم است و ما هنوز در این‌باره کم صحبت کرده‌ایم. من وقتی چ را دست گرفتم خیلی می‌ترسیدم و هنوز هم این ترس با من همراه است. وحشت از صحبت‌کردن از شخصیت‌های واقعی برای من بسیار سخت و کمی ترسناک است.کارگردان چ ادامه داد: دلم می‌خواهد حرف‌هایی بزنم اما می‌دانم برایم دردسر می‌سازد. من به فعالیت تمام اهالی سینما در حوزه‌های صنفی احترام می‌گذارم و همواره کنارشان حضور دارم اما باید بگویم سینما به مفهوم سینما خیلی دغدغه‌ام نیست مگر در فضاهایی که از جنگ می‌گویند. این فضاها من را به سمت خود جذب و به نوعی سحر و جادو می‌کند. حاتمی‌کیا سپس پیکان سخنان خود را به سمت کسانی گرفت که دلیل انتقادهای او را نگرفتن سیمرغ فیلم فجر می‌دانند.او گفت: متأسفانه در این چند مدت سیاهی‌لشکرهای قلم به‌دست وارد میدان شدند و صحبت‌های من را طوری وانمود کردند که من برای نگرفتن سیمرغ این حرف‌ها را می‌زنم. این قلم به دستان از روی نفاق‌شان چنین برداشت کرده‌اند. آنچه برای من اهمیت دارد و تا زنده‌ام از من دور نخواهد شد این است؛ من چیزی از جنگ دیدم و چشیدم که با هیچ‌چیز دیگر جایش پر نمی‌شود. عزیزانی که این روزها شمشیر می‌کشند و بی‌ادبانه کینه چند ساله خود را بیرون می‌ریزند بدانند من اهل سیاست نیستم و سیاست را بسیار پایین‌تر از فرهنگ می‌دانم.
